!...بوووووم م م م م

...آغاز سال یک هزار و سیصد و هشتاد ونه

سرت سبز باد و دلت پر ز داد

این پست قرار بود جور دیگه ای باشه اما وقتی داشتم زنگ کامپیوتر پست جدید می ذاشتم معلم مچم رو گرفت و من احساس حقارت کردم و مجبور شدم پستم رو پاک کنم!شاید این یکی بهتر باشه ،نمی دونم!

عاشقا خیز، كامد بهاران

شكوه‌ها را بنه، خیز و بنگر،

كه چگونه زمستان سر آمد.

جنگل و كوه در رستخیز است،

عالم از تیره‌رویی در آمد،

چهره بگشاد و چون برق خندید.

توده برف بشكافت از هم،

قلة كوه شد یكسر ابلق.

مرد چوپان در آمد ز دخمه،

خنده زد شادمان و موفّق،

كه دگر وقت سبزه چرانی است.

عاشقا! خیز كامد بهاران.

چشمه كوچك از كوه جوشید،

گل به صحرا در آمد چو آتش،

رود تیره چو طوفان خروشید،

دشت از گل شده هفت رنگه،

آن پرنده پی لانه سازی.

بر سر شاخه‌ها می‌سراید.

خار و خاشاك دارد به منقار،

شاخة سبز هر لحظه زاید،

بچّگانی همه خرد و زیبا.

آفتاب طلایی بتابید

بر سر ژاله صبحگاهی،

ژاله‌ها دانه دانه درخشند،

همچو الماس و ، در آب ماهی،

بر سر موج ها زد معلق

"نیما یوشیج"

روز زن مبارک!!ه

:بخونید خوبه

جهانی است در دست زن

مانولیتوی نیلوفر احساس!!!!!!!!!!!!

خوابم میاد و خوابم نمی بره .چه بد دردیه این بی خوابی!!!نه می تونم تست فیزیک بزن،نه میتونم گوش بدم به سخنرانی و بفهمم که ترانزیستور تک الکترونی به چه درد می خوره!م

بعد یه دفه سر کلاس عربی خوابم می بره و سرامتحان دینی پلکام سنگین می شه صداها تو هم می پیچن و لبخند معلم ادبیات یادم میاد وقتی داشتم تند تند تمرینامو حل می کردم و می گردم دنبال دلیل ناراحتی و نگرانیم و هیچی پیدا نمی کنم.بعد یه دفه دلم می خواد دختری رو که می گه حالا این کارا رو کردید به کجا رسیدید رو خفه کنم و حالم به هم می خوره از خودم که هیچی نمی دونم و احساس پیری می کنم و فکر می کنم نکنه همه ی اینا واسه ی خودنمایی باشه و می بینم که شب که کسی نیست که براش خودنمایی کنم پس خودنمایی نیست شایدم هست یا نیست هست نیست هست...و

هیچ وقت بهت نمی گم برو گم شو رفیق!ن

نگران نباش

حوصله م سر رفته

الان کویرن

می خوا د دوباره قدر درس بهده؟

بازگشت

نازنین برگشت.خوب یا بدش را نمی دانم یا خوب بود یا وانمود می کرد که خوبست.

به هر حال ما خوشحالیم!

ماهی و شهرزاد در بند

وقتی داشتم تو لینکای نرگص دنبال وبلاگم می گشتم و یادم نمیومد اسم وبلاگم چیه فکر کردم راجع به بی حسی بنویسم.می دونم هیچ ربطی به هم نداشتن.

پارسال توی مدرسه معروف بودم به ماهی.لقبی که شهرزاد بهم داده بود.مثل ماهی خونسرد.مثل ماهی بی حس.

شاید هیچ کس ندونه این که آدم نتونه احساساتش رو ابراز کنه چقدر سخته.

وقتی نتونی احساساتت رو ابراز کنی مجبوری به جمله هایی مثل چه خوب و چه بد بسنده کنی و تمام اشک ها و نگرانی ها و خنده هات تبدیل می شن به تپش قلب هایی که شب نمی ذارن بخوابی و نمی ذارن نفس بکشی و ...

وقتی نتونی ابراز احساسات کنی هر کس در موردت خیال بافی هایی می کنه که شاید خیلی وقت ها غلط باشن.

وقتی نتونی ابراز احساسات کنی قیافه ات همیشه یه شکله.همیشه لبات صافن و قیافه ات یه ذره عصبانی به نظر می رسه.

وقتی نتونی ابراز احساسات کنی یهو یه جا می ترکی،شب توی تختت یا توی بناب وقتی بچه ها حرف می زنن یا توی وبلاگت.

بعد کم کم اخمات می ره تو هم و عصبی و افسرده می شی چون نمی تونی احساساتت رو بنویسی یا بکشی یا بگی.

بعد به یه گوشه زل می زنی و می ری تو فکر و چون افسردگی گرفتی همش فکر می کنی به این که چقدر بدبختی و چرا بلد نیستی فلان کارو بکنی و چرا پارسال اون حرفو به معلمه در بند فعلیت زدی و ...

بعد که همه ی این مراحل رو طی کردی می تونی بگی که تو یه دیوونه ای !

برای معلمی که دوستش می دارم و خودم

دوباره تپش قلب،دست های سرد،چشم های وحشت زده و یک سوال که تمام وجودت را پر می کند :

چرا؟؟!

اشک....بی خبری....ترس...عصیان...

***

و در آخر:

آزاد خواهد شد

پیروز خواهیم شد

آزاد خواهیم شد

در زندان ها باز خواهد شد

خون مان نتیجه خواهد داد

دل هامان شاد خواهد شد!