مالیخولیا

آن روزهای غریب عقلم سر جاش نبود. عقل بقیه هم سر جاش نبود. کف آشپزخانه نشسته بودیم و عقلمان را دود کرده بودیم و آن دود سفید هم لای ذرات هوا گم شده بود. تو به‌راستی از جهان دیگری آمده بودی. کنجکاو بودی و من هم نیاز داشتم بدانم چیزی آن بیرون فرق دارد با اینجا. یک لنگه‌ی گوشواره‌ی فیروزه‌ی من بر گوش تو بود و یک لنگه‌ی گوشواره‌ی انار ا. بر گوش من. شب مرا در برِ تن عظیمت گرفتی و بهم گفتی چشم‌هات زیباست. پرسیدی حرفم را باور می‌کنی؟ گفتم نه، اما انتخاب می‌کنم که باور کنم چون خودم چشم‌هایم را دوست دارم. خورشید که طلوع کرد گفتی تا‌به‌حال کسی به زیبایی تو ندیده‌ام، و من بازهم باور نکردم. فردا که شد شهر زیر پایمان می‌خروشید. تو مبهوت بودی. می‌گفتی فضا آخرالزمانی است و وقتی کوه پیش پایمان خودنمایی کرد برایت از خداحافظ گاری کوپر گفتم. میان برف‌ها شعرهایت را برایم ترجمه کردی؛ دو گربه که یکی‌شان مرده بود و آن یکی که اسم آریانا گرانده را توش آورده بودی، نمی‌دانم چرا در ذهنم مانده. بعد چشم سرخ آسمان را دیدیم و روز بعد که رفتی، اولین و شاید تنها شعر زندگی‌ام را سرودم:

You pull my hair

I bite your cheek

The flesh drops down from the sky

Our blood runs down on the street

Your hand comes down on my body

I touch yours

Your eyes are wide open

Mine are closed tightly

You shout

I stay quiet

You shake

I shake slowly

You close your eyes

The gun points at my head

You fall asleep