آن روزها که من بچه بودم...

سعی کردم بخوابم. فردا 7:30 صبح باید مدرسه باشم برای پروژه.همان پروژه ای که به خاطرش این همه...اما خوابم نبرد هی غلت زدم و غلت زدم( آقا اصلا من نمی دونم غلت رو چطوری می نویسن! ) بعد روی تختم نشستم بعد بلند شدم و راه رفتم...انگار چیزی بود که روی دلم سنگینی می کرد مثل غذایی که خوب هضم نشده باشد آزارم می داد. غم بزرگی بود و بغض عجیبی که سال ها مانده بود و کهنه شده بود. هر دوستی را که از دست داده بودم غمش تلنبار شده بود و امروز داشت می ترکید چون چندین نفر دیگر هم همین حالا از دست رفته بودند گم شده بودند من دستم را دراز کردم که بگیرمشان اما ته دلم خالی شده بود جایشان خالی بود نمی دانم چرا...و شروع کردم به نوشتن و نوشته ی زیر حاصل شد. بخوانید و اگر خواستید دستتان را به من بدهید تا تنهائیم را با شما تقسیم کنم اما نه به هر قیمتی، به شرطی که من را همین طور که هستم بپذیرید، کیاندخت مسعودی مخففش می شود کیان، همان گوسفند زنده ای که خنده اش کاغذیست و گاهی حس می کند به اندازه ی یک مترسک هم....و سکوت می کند و از بالای عینکش با آن چشمان سگی اش نگاهتان می کند...

هنوز طعم تنهایی را نچشیده بودیم رفیق. آن روزها حرف هم را می فهمیدیم حرف هایمان سخت نبود و عروسک هایمان را توی باغچه دفن می کردیم تا روزی گنج بشوند. من نگفتم که هنوز یک هفته نشده آن ها را از زیر خاک در آوردم، چون مهم نبود که هنوز یک هفته هم نگذشته بود، آن ها گنج شده بودند، یک گوریل نارنجی و یک زیبای خفته. آن روزها گرچه خیلی ازشان نگذشته اما خیلی دورند... قورباغه هایی که رنگشان رفت را یادت هست؟ یادت هست گربه های خیالی پدربزرگ را که همیشه زیر تخت قایم شده بودند؟ اسمشان را گذاشته بود مش مئو و این لقب هنوز روی من مانده بعد از این همه سال، این همه نه، شاید هشت نه سال بیشتر نیست اما خیلی دورند آن روزها... یادت هست که ما سه یار جدایی ناپذیر بودیم؟ سومی را اگر در خیابان ببینم نمی شناسم...اصلا ایران است؟ ما را یادش هست؟ یادت هست تو همیشه قهرمان بودی و من مغز متفکر و آن سومی کتک خور؟ روزهای آخر آن روزها یک بار با مشت کوبیدم توی دماغ آن سومی دماغش خون آمد اما آن روزها آن سومی خیلی مهربان تر بود به کسی نگفت که مشت من بود...آن روزها نصف سال بزرگتر بودن افتخار داشت! آن روزها خانه مان همیشه پر نور بود چون همیشه آدم بزرگ ها و آدم کوچک ها خانه ی ما بودند. آن روزها عمو اسفند همیشه به من آب نبات می داد از همان ها که جلدش قرمز است و سر جلسه ی امتحان می دهند. همان آب نبات های مزخرف که من سر امتحان به عشق عمو اسفند می خورمشان. آن روزها باغچه بود و اره، اره ای که...آن روزها انباری جای مرموزی بود که همیشه از آن صدای ناله می آمد.آن روزها آدم کوچک هایی که فقط کمی از ما بزرگ تر بودند تا صبح بیدار می ماندند و ما را راه نمی دادند، آن روزها من شنگول بودم آن سومی منگول و تو حبه ی انگور. آن روزها کوچه ی باریک مان خیلی بزرگ بود ودر نصفش ما دوچرخه سواری می کردیم و در نصف دیگرش آدم کوچک های بزرگتر فوتبال بازی می کردند.آن روزها حمید دیوونه همان پسر همسایه بغلی که موجی شده بود با موتورش بالای سرمان تک چرخ می زد. آن روزها تاسوعا عاشورا من عاشق دسته بودم اما امروز دسته کجا بود...آن روزها کندن کاغذ دیواری بزرگترین لذت زندگی بود. آن روزها توی حیاط آب بازی می کردیم و با ملافه و پتو خانه درست می کردم. آن روزها مادربزرگ برایمان کلاه می بافت و ما دوتا کلاه قرمزی داشتیم عین هم.آن روزها پارک لاله نزدیک بود می دانی 9 سال است که پایم را آنجا نگذاشته ام؟ آن روزها چه لذتی داشت گم کردن مداد رنگی های برادر بزرگتر. آن روزها چه بد تمام شدند. پدربزرگ را که به قول تو مثل دانه در خاک کاشتند داستان سبزه قبا و نارنج و ترنج و گربه ی حمید هم زیر خاک دفن شدند و همه ی مش مئو ها زیر تخت گم شدند...همه ی آدم کوچک ها بزرگ شدند و فقط من ماندم و شاید تو. پدربزرگ که زیر خاک دفن شد تو و آن سومی گریه می کردید و فک من می لرزید بدون اشک. آن روزها که تمام شد من و تو و آن سومی یک شمع چهار رنگ درست کردیم و تهش نوشتیم تقدیم به آقا جان، همان پدربزرگمان که در خاک کاشته شد و آن روزها به همین تلخی تمام شدند...آن روزها که تمام شد ما هم تمام شدیم و من از همان موقع در خودم چیزی را حس کردم که نمی شناختمش...شاید طعم تنهایی بود طعمی که با آن طعم هایی که می شناختم فرق داشت و من گشتم به دنبال کسی که تنهایی ام را با او قسمت کنم اما هر بار شکست خوردم و با هر بار شکست نگاهم عمیق تر شد تا روزی که نگاهم شد همینی که می بینی من هر کار کردم تا مرا بپذیرند آن طور که هستم اما آخر هم روز تولدم دو نفر بیشتر نیامدند امروز که فکرش را می کنم می بینم چقدر از تمامشان نفرت دارم چقدر همه شان ریزند در نظرم(منظورم شما نیستید آن ها رد شدند و رفتند و اکنون هیچ کدامشان را مدتهاست که ندیده ام...)، من را که صادقانه دوست شان داشتم زیر لگد هایشان آرام آرام فشار دادند تا مثل یک سوسک بیچاره له شوم اما من له نشدم من را نفهمیدند...نه...ازشان نفرت ندارم، از همه شان متشکرم که به من این نگاه را هدیه دادند. برای خوشی شان هر کاری می کنم چون تمام مردم جهان دوستان منند و تو مهم ترینشان...

و امروز هم باید منتظر باشم...منتظر دو سال دیگر و شاید باید سکوت کنم چون حرف زدن را سال هاست فراموش کرده ام...اما نه، نمی خواهم، اصلا بیا هرگز بزرگ نشویم، من هنوز مش مئو باشم و تو حبه ی انگور خودم که شب ها کابوس زن جادوگر را می دیدی. این بار کابوس را تمام کنیم ...

راستی، آن روزها هم من بلد نبودم حرف بزنم؟

*این نوشته شاید به نظر شخصی بیاید اما برای تمام کسانی است که کودکیشان را در هیاهوی بزرگ شدن گم کرده اند... اما.... می خواهند آدم کوچولو باقی بمانند...

*مرسی دوستان، رفیقانم....