زنده ای؟!

بوی خون می آید. لاشه ها روی زمین پراکنده اند. آفتاب داغ است و پوست را می سوزاند. فقط جای لاشخورها و کرکس ها خالیست. لنگ لنگان با زانوان زخمی می رود. می رود که اینجا نباشد. می رود که حاصل بی ارادگی و نا امید بودنش را نبیند.

زیر لب با خود زمزمه می کند: با خودت و بقیه چه کار کردی؟

سقف آن کتاب فروشی که کتاب های دست دوم می فروخت شکافته شده و کتاب ها مثل همان لاشه ها زیر خاک و سنگ و ترکش مدفون شده اند.

_ چرا اون کتابه رو واسه آ. نخریدی؟

همچنان می گوید و می لنگد. به سبک و شیوه ی خودش می گرید. قهقهه می زند و اشک می ریزد. از خنده به خودش می پیچد و اشک شور توی دهانش می رود.

_ دیدی تموم شد؟ همین؟ همین رو می خواستی ؟ حالا تموم شدنش رو ببین...

اطرافش را نگاه نمی کند. نمی خواهد جنازه ها را ببیند. جنازه های تازه. هنوز بوی تعفن نمی دهند. دیگر نمی خندد. سرش را هم بلند نمی کند. شهر انگار خالیست. گویی جز او زنده ای در شهر نیست، البته اگر بتوان او را زنده خواند.

_ شاید اینجا یه جوونه پیدا بشه.

هر چه می رود به ته خیابان نمی رسد. ته خیابان سربازها و مزدورها ایستاده اند.

_ همه رو به باد دادی، همه ی امید ها رو...

خم می شود و از روی زمین سنگی بر می دارد. سنگ را بالا می برد و می خواهد آن را به سوی سرباز ها پرتاب کند.

فریاد می زند: جوونه خود تویی، دوباره زنده شون کن!

اما سنگ را پرتاب نمی کند.آن را روی زمین می اندازد و لنگ لنگان به راهش ادامه می دهد. حتی سرش را هم بلند نمی کند.