در آن دوردست ها

کثافت آسمان را پر کرده اما هنوز بعضی وقت ها می شود از لای غبار و دود و...خورشید را دید !

زندگی هنوز ادامه دارد.ترس از گستره ی کلماتمان حذف شده و صدای آزادی چه دور باشد چه نزدیک ،می آید .در راهیم و همین در راه بودن خوش است.

زندگی

چه فکر می کنی؟

بادبان شکسته زورق به گل نشسته ایست زندگی؟

درين خراب ريخته

که رنگ عافيت ازو گريخته

به بن رسيده راه بسته ای ست زندگی؟

چه سهمناک بود سيل حادثه

که همچو اژدها دهان گشود

زمين و آسمان زهم گسيخت

ستاره خوشه خوشه ريخت

و آفتاب درکبود دره های آب غرق شد.

هوا بد است

تو با کدام باد میروی؟

چه ابر تيره ای گرفته سينهُ تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی شود.

تو از هزاره های دور آمدی

در اين درازنای خون فشان

به هر قدم نشان نقش پای توست،

برين درشتناک ديولاخ

زهر طرف طنين گام های رهگشای توست،

بلند و پست اين گشاده دامگاه ننگ ونام

به خون نوشته نامهُ وفای توست،

به گوش بيستون هنوز

صدای تيشه های توست

چه تازيانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود

چه دارها که با تو گشت سر بلند

زهی شکوه قامت بلند عشق

که استوار ماند در هجوم هر گزند.

نگاه کن

هنوز آن بلند دور،

آن سپيده آن شکوفه زار انفجار نور

کهربای آرزوست،

سپيده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست،

به بوی يک نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار

بيفتی از نشيب راه و باز

رو نهی بدان فراز

چه فکر می کنی؟

جهان چو آبگينه شکسته ای ست

که سرو راست هم در او شکسته می نمايدت.

چنان نشسته کوه در کمين دره های اين غروب تنگ

که راه بسته می نمايدت.

زمان بی کرانه را

تو با شمار گام عمر ما مسنج

به پای او دمی ست اين درنگ درد و رنج،

به سان رود

که در نشيب دره سر به سنگ می زند

رونده باش

اميد هيچ معجزی زمرده نيست،

زنده باش.

"ه.ا.سایه"